اشعار

تـا می دهـم بـه سـاحـت قــدسـیـتـان درود            از کوهسار نیـزه روان می کـنی دو رود

با این هــزار و نهصـد و پـنجــاه آیه درد            من می شوم پـیمبـرت ای مصحـف کبـود

من را نگـاه می کنی از روی نی چه دیر            می بندی از نگاه من آن چشم را چه زود

مـوی رهـای خویش چرا جـمع کرده ای؟            خــاکستــر است روی لبت یا غـبـار دود

دیشب به خانۀ چه کسی روضه رفته ای؟            این بوی نان ز روضـۀ مـاهـانۀ که بود؟

سرهای قدسیان همه بر طاق عرش خورد            وقـتـی قـیـام نـیـزه تـان رفـت در سـجـود

قــرآن بخـوان از روی نـیـزه دلـبـرانه            یاسـین و الرحمـان بخوان پـیـغـمـبرانه

قرآن بخوان تا خـون سرخت پا بگیرد            هم چون درخت روشنی در هر کرانه

بایـد بـلـرزانــی وجــود کــوفــیــان را            قـرآن بخـوان با آن شـکـوه حـیــدرانـه

خورشید زینب شام را هم زیـر و رو کن            قـرآن بخـوان با لهجـه ای روشنگـرانه

کوثر بخوان تا رود رود این جا بـبارم            در حـسرت پلک کـبـودت خـواهـرانه

اما چه تکـریـمی شد از لب های قـاری            تـشـت طـلا و بــوسـه های خـیـزرانـه

گـل داده از اعجــاز لب های تو امشب            این چـوب خشک اما چرا نیـلـوفـرانه

در حسرت لب های خشکـت آب می‌شد            ریحــانه ات با التــمــاسی دخــتــرانـه

شبی دراز شبی خـالی از سپـیده منـم           طلوع تلخ غروبی به خون تپـیده منم

پی نظاره ات ای یـوسف سراپا حُـسن           کسی که دست ودل ازخویشتن بریده منم

خوشا به حال تو ای سرو رسته بر سر نی              نگــاه کن منم این سروِ قد خمیده منم

کسی که ازهمه سو زخم تیغ دیده تویی              کسی که ازهمه زخم زبان شنیده منم

اگربه کورۀ داغ تو سوختم خوش باش           غـمت مـبـاد که شمـشـیـر آبـدیده منم

فـتــاده آتــش غـــم بـر دوازده بـنــدم              غزل تویی و سرآغاز این قصیده منم

خوشا به حال تو این ره به پای میپویی            کسی که این همه ره را به سر دویده منم

چکیده قطرۀ خونی ز چشم سلسله ای            شکـسته بغـض گـلـوگـیر تلخ آبله ای

میان خندۀ قـابیـلیان چه مظلـوم است            صدای ضجّۀ جان سوز زنگ قافله ای

تـمـام آیـنـه هـا را به نـیـزه ها زده انـد            عجب جماعت بد ذات و اهل حوصله ای

دم غـروب که یک آیـنه زمـین افتـاد            وزیـد باد عجـیبی، گـرفت زلـزله ای

به روی ناقه نشـسـته زنی کـبـود آسا            خـمـیـده مثـل رکـوع بلـنـد نـافـلـه ای

فقـط نظاره گـر انعـکـاس آیـنه هاست            بدون هیچ شکایت و شِکوه یا گله ای

در امتداد نگاهش مدینه معـلوم است            هنوز مانده به ذهـنش وقوع غائله ای

هشتاد و چار آئیـنه دنـبال سرش بـود            صحرا به صحرا دشت پامال سرش بود

ازکودکی چون سایه هر جایی که میرفت               این سرنوشت سخت دنبال سرش بود

دائم نـگـاه خـواهـرش بر آسـمان بود            از نیـزه ها جـویای احـوال سـرش بود

می رفـت اخـبـار سـرش بر نـیـزۀ باد            هرجا رسید از پیش جنجال سرش بود

بر پشت بام و کوچه ها پُـر بود نامرد            چون هم تماشا بود هم فال سرش بود

یا بر سر من از سر نی سایـبان بده           یـا بـر بـلـنـدْ نـیـزه مرا آشـیـان بده

با گیسوی رها شده در دست بـادها              از نی مسیر قـافله ات را نشان بـده

جانم به لب رسیده ولی جـان نداده ام              گفتم به دل که صبرکن وامتحان بده

نیـزه سوار گـشته ای و تند می روی           جا مانده ام برای رسیدن زمـان بده

پایم دگر برای خودم نیست، باغبان           برسـاقه های مـردۀ من باز جان بده

خون تو و حجاب من ارکان کربلاست              کشتی به گل نشسته مرا بادبان بده

تنـگ غـروب و گریـۀ بی اخـتـیار بـاد           آیـد به گـوش شـیـون مرثـیّه وار بـاد

زیـبـاتـریـن سـتــارۀ دنـبـالـه دار نـی           افتاده است گیـسویـتان در مسیـر باد

مویت سپیدتر شده از چند روز پیش           یا نه! نشسته برسر و رویت غبارباد

بنگرچگونه حقّ مرا غصب کرده است           بـوسیـدن لـبـان تو در انـحـصـار باد

بـا گـیـسـوان شـانـه زده دلـربـاتـری           مبهوت ومات ماندم ازاین شاهکارباد

روح ازتنم جدا شده، سوی تو میدود              ای سیب سرخ زخمیِ درچشمه سار باد

زیبـاتـر از همـیشه به آفـاق می روی              قـقـنوس پَـر گشوده میان شـرار بـاد

چشمم ازداغ تو ای گل پُرشبنم شده است           لحظه هایم همگی رنگ محـرّم شده است

مرهـمــی نیست که بر داغ عظیمت بنهم           اشک، تنها به دل سوخته مرهم شده است

حق بده پشتم اگر خم شده ازغصه حسین           قـامت نیزه هم از ماتـم تو خـم شده است

چند روزی است که ازحال لبت بی خبرم           چه شده موی تو آشفته و درهم شده است

لب و دندان و سر وصورت تو خونین است           چشم هایت چقـدر چشمۀ زمـزم شده است

پیش ازاین لهجۀ زهرائی ات اینگونه نبود              چـند دندان تو ای قاری من کم شده است

می رفت و زیرِ مـاه دلی را پسند كرد           در كُنجِ دِیرِ، سر زده اش در كمند كرد

خوش كرده بود دل ببرد پـیــرمرد را           از سجده های پایِ صلیـبش بـلنـد كرد

زُنّار و روح و اِبن و اَبش را گرفت وبعد           از فیضِ نورِ فاطمی اش بهـرمند كرد

ذكـرِ شهـادتـینِ لبِ زخمـی اش چـشـید           گوئی دهانِ خویش پُر از حَبّه قند كرد

می بـرد رشكِ تازه مسلـمانیش، مسیـح           آن شب سری بریده رهایش ز بند كرد

چه عـزّتـی!! برای حسین انتخاب شـد

كاهی كه داده بود، به كوهی حساب شد

ای ماهِ خون گرفته كه از در، درآمدی           ای عرشِ نِی به دامن من با سرآمدی

من مِثـلی ای عـزیـزِ خـدا وقتِ دیـدنم           بر بـالِ اشـك، مــادرِ نـیـلـوفـر آمـدی

بر مَـقـدمِ تو مـژدۀ طـوبی لَـكُـم رسـید           شَیب الخضیب گشته ترین، دلبر آمدی

برچهـرۀ تو این همه ابرو چه می كند؟           از زیـرِ پـایِ غارتِ لشكر در آمدی؟

عـیسی بـرای غربتِ تو لطـمه می زند           آه ای گـلـو بـریـده كه یحـیی تر آمدی

این گیسوانِ سوخته نه، درخورِ تو نیست              می شویمت كه از دلِ خـاكـستر آمدی

اعـجـازِ خـشـكیِ لـبِ روحـانـی تــوأم

از این به بعد مستِ مـسـلـمـانـی تـوأم

ای آفتاب زمین خورده، ماهِ نیزه حسین           طلوع كرده سرت در پگاهِ نیـزه حسین

پــنــاهـگــاهِ یـتـیــمـانـم و بــدونِ پـنــاه           خـودت بگـیـر مـرا در پـناهِ نیزه حسین

ز آهِ تو به زمین ریخت گـریـۀ شمشیر              زِ اشكِ من به هـوا رفت آهِ نیـزه حسین

پِیِ سرِ تو در این شهر كوچه گرد شدم           مـرا كـشانده به بـازار، راهِ نیـزه حسین

چه داغ ها كه به رویِ جگر گذاشته است             بگـو به من چه نبـوده گـناهِ نـیزه حـسین

امان ز كارِ سنان و امان ز زخـمِ زبان           امـان ز نـیزه و قـلـبِ سیـاهِ نیـزه حسین

مَردُم که روی مـاه تو بر هم نشان دهند           چون خیر مقدم است که بر میهمان دهند

زخـمی بود که بر تن مجـروح من رسد           با هر اشـاره ای که سرت را نشان دهنـد

ای سر چنین که بر سر نی جلوه گر شدی           ترسم که کودکان تو از غصه جان دهند

ای میـر کـاروان خبـری هم ز ما بگـیر           بنگر چه رنج ها که بر این کاروان دهند

مــا را بَــرنــد بر ســر بــازار روزهــا              شب ها به کنج خلوت زندان مکان دهـند

بـیم گـنه مـدار «مؤید» که روز حـشـر           بـر دوسـتـان فــاطـمــه خـط امـان دهـند

دیدم به چشم خویش غــمی ناشنـیده را           در یک غــروب سرخ بلای عدیده را

با نالـه ام زمین و زمـان گـریه می کـند           از مادر ارث برده ام این اشک دیده را

یعـقـوبـم و به دست خـودم بین بـوریـا            چـیدم به گریه یوسف پیکـر دریـده را

یــادم نـمـی رود که چـگـونـه مـقـابــلـم           بـستـنـد دست عـمـۀ قـامت خـمـیـده را

یـادم نمی رود سـر شـب لـحـظـۀ فـرار              فـریـادهـای دخـتـر گـیـسـو کـشیـده را

هـنگـام جـابه جائی سـر روی نیـزه ها               دیـدم شکاف حـنجر و خون چکیده را

لعنت به آنکه مرکب خود نعل تازه زد           دیــدم سـپــاه روی بـدن هـا دویــده را

یک تـار مـوی عـمۀ ما را کـسی ندیـد              پـوشانده بود نـور حسین این حمیده را

بزم شراب و تشت طلا جای خود ولی              خون کرده صحنه ای دل محنت کشیده را

دشمن کنیزخواست و دیدم به چشم خویش              طفل یتـیم و وحشت و رنگِ پریـده را

می روم با کـاروان امـا سرِ تـو ساربانم           میکِشَم خود را به دنبالِ توگرچه خسته جانم

هیچکس قادر نبود از پیکرت دورم نماید           گر سرِ بر نیزه ات با من نبود ای مهربانم

خندۀ کمرنگِ لبهایِ به خـون آغشتۀ تو           می زند فریاد می خواهم کمی قرآن بخوانم

ماهِ تابانم، مشو دور از کـنارم تا نمـیرم           ای تمامِ حـاصلم با من بمان تا من بمانم

گاهی ازمحمِل که می بینم سَرَت را رویِ نیزه           میخورم حسرت چرا تو اینچنین و من چنانم

جانِ خواهر سروِ بالایی که زینب داشت خَم شد           از غمِ خشکیِ لبهایِ عطشناکت، کـمانم

کاش تا دورانِ (هجران) بگذرد دیگر نمانده           نَه قراری و نَه صبری و نَه طاقت نَه توانم

نمی گویم زنوک نیزه با خواهرتکلم کن           نگاهت پاسخ من داد، برطفلت ترحم کن

اگرچه غـنچۀ بی آب، هرگز نشکـفد اما           درِ فردوس را بگشا، به روی من تبسم کن

به چشم خارجی ما را تماشا می کند کوفی              به نی قرآن بخوان و رفع این سوء تفاهم کن

اگربهر نماز شکر میخواهی وضو سازی              نـدارم آب، با خاک سر زینب تیـمم کن

تو قلب عـالـمِ امکانی و آگـاهی از قـلبم           به دریا با نگاه خود بگو، کمتر تلاطم کن

نگه با اختیار و اشک من بی اختیار آید             زبرج نی نظرای ماه من امشب به انجم کن

اگرچه کاسۀ صبر مرا هم کرده ای لبریز             ز بهر حفظ جان کودکت با او تکـلم کن

ای سرت چون ماه سرگردان به روی نیزه ها           ازغمت خون عقده بسته در گلوی نیزه ها

خاطرات کـربلا از پیش چشـمانم گذشت         تا برآمد صوت قرآنت ز روی نیــزه هـا

آمدی با سربه دیدارم که بر گردد، حسین         دیدۀ مـردم ز محـمل ها به سوی نیـزه ها

من فدای حنجرخشکت که نوشیدست آب         گه ز جام دشـنه ها، گاه از سبوی نیزه ها

از فــراق اکبــرت، قـلـب رقـیـه آب شـد         کاش این دختر نگردد رو بروی نیزه ها

ای مــؤیّـد! تا بـیـابـم آن سـر بـبـریـده را         می روم با پای دل در جـستجوی نیزه ها

اینان كه سنگ سوی تو پرتاب می كنند           بی حرمـتـی به آیـنــه را بـاب می كـنند

در قـتـلـگــاه، آن جـگــر تـشنـۀ تو را           با مـشك هـای آب خـنـك، آب می كـنند

لب های خـشك نیـزۀ خود را حـرامیان           از خون سرخ توست كه سیراب می كنند

عـكـس سـر بـریـدۀ عـبـاس را به نـی            در چـشـم های اهـل حرم قاب می كنند

این آسمان شب زده را ای هلال عشق           هـفـده سـتـاره گـرد تو جـذاب می كنند

هـفـده ستـاره مـعـتـكـف چـشـم هایـتـان             سجـده به سمت قـبـلـۀ مهتـاب می كنند

هـفـده سـتاره با كـلماتی ز جـنس اشك           تفـسـیـر سـرخ سـورۀ احـزاب می كنند

پَـر می کـشد دلـم به تـمـنـای نـیـزه ات          دنـیـای دیگـری شده دنـیای نـیـزه ات

جانی بده دوباره،به من نه به دخترت          تا جـان نیـامده به لبـش پـای نیـزه ات

تـرسانـده است فـاطمه کـوچک تو را          خون های جاری ازقد و بالای نیزه ات

با دست خطِ نـیـزه و خـونِ گلوی تـو          افـتـاده است هر قـدم امضای نیزه ات

چـرخـیـده است دیـدۀ ناپـاکـشان به ما             این قـوم پـست بعـد تمـاشای نیـزه ات

آن شب دلم به شوق رخت پرگرفته بود           جانـم ز هـجـر روی تو آذر گـرفته بود

من دور از تو بودم و افسوس جای من           نیزه سر تو را به روی سر گرفته بـود

در دشت می وزیــد نـسیــم صــدای تـو           و بــاز هم دل من و مــادر گرفتــه بود

ای كشتـۀ فـتـاده به هـامـون عـزیـز تو           آن شب دوبـاره مـاتـم معجـر گرفته بود

دراین سفر رباب عجب دل شكسته بود             قـنداقه را چه غمزده در بر گرفته بــود

در حـسرتم هـنوز ولـی حـیف بـوسه ها           از پـیـكـر تو نیـزه و خـنجـر گرفته بود

شعـری ســروده ام به  بلـنـدای نـیـزه ها           امـا چــه آتـشی دل دفـتــر گـرفـتـه بـود

دارد به سوی تو نظر چشمان مَـردت            اشک ازنگاهت پاک كن با دست سردت

بی شک كه دشمن شاد میگردیم با این            ابـروی درهم رفتـه و رخسـار زردت

خود را برای بعد از این آمـاده تر كن            چون تا كـنون بـوده سر آغـاز نبـردت

الحـمـد لله، ذكـر لـب هـای تــو بــاشـد            وقتی كه می بینی سر نی، رأس مردت

راضی اگــر باشی به تصمیم خـداوند            روز قیامت، حق اگر راضی نكردت!

با صبر بعد از ذبح طفل شیر خوارت               كی میرسد چون هاجری، محشر به گردت؟

من آن یــاس کــبــود لاله پـــوشم           که داغ لاله هــا شــد بـــار دوشم

گـــرفــتــار غــــم و آزادۀ دهـــر           خــریــدار بــلا و گـــل فــروشـم

در این شهر غریب از مردمی هـا           صــدای آشــنــا آیــد بـه گــوشــم

سری خواند به روی نیـزه قــرآن              که آوایش ز سر برده است هوشم

گـمانم صوت قــرآن حسیـن است              حسین است این و صوت او سروشم

سـرت نـازم بـرادر جان حـسـینـم           چـرا افکندی از جوش و خروشم

تو اسـتادی و من شاگــرد دَرسَت           که با قـرآن خود کـردی خـموشم

به آیاتی که خـوانـدی بر سـر نی            به راهـت تا نفـس دارم بکـوشـم

نـریـزم تا به یـادت دامـنی اشـک              به کـام خـشک تو، آبـی نـنـوشـم

شهـید من دعـا کن خـواهـرت را               کـه دیـبـای شـهـادت را بـپـوشـم